Teneryfa - biała plaza

Po pierwszym szoku 

na komercyjnej plaży CZARNEJ

przystawiłam męża do muru:

Albo znajdzie mi rozsądną plażę

z BIAŁYM piaskiem,

albo spędzimy wakacje w rezerwacie ;o)

No i znalazł:

Pierwsza próba - 

Los Christianos, koło portu.

Plaża wyczesana, wygładzona

jak młodzieniec przed pierwszą randką. 

Szeroka, przestronna,

z wszelkimi dogodnościami.

Tuż za nią - promenada z tysiącem

knajpek, kawiarni i restauracji.

W porze obiadowej lokalom przyglądać

się zaczęliśmy. Wiedzeni bogatym doświadczeniem

skierowaliśmy swoje kroki od razu w boczne uliczki i 

drugie rzędy. W pierwszym rzędzie nikt rozsądny bowiem nie jada. 

Nikt, poza turystą. ;o)

W brzuchach burczy, zapachy unoszą się w powietrzu,

a my się wałęsamy... Bo mojemu małżonkowi tak łatwo

nie dogodzisz. Fast-foody odpadają, wykafelkowane lokale też. 

Restauracje z tysiącem pozycji na karcie budzą od razu podejrzenie. 

Kelner wabiący turystów do lokalu omijany jest łukiem - tak z ostrożności ;o)

Na karcie mają być specjalności lokalne w rozsądnej cenie

oraz coś dla mnie, podejrzliwej do granic możliwości, 

jedzącej tylko to, co zna z domu :D

Wybór odpowiedniego lokalu narasta do

wybóru wagi państwowej. Gdzie jaśnie państwo dzisiaj zjedzą? ;o)

No i zjedli... w pierwszym rzędzie! 

Limit wałęsania się po uliczkach został osiągnięty, 

struna przeciągnięta, drużyna na pograniczu strajku.

Siadamy więc w pierwszy rząd. Trudno.

Zapłacimy słono, ale przynajmniej brzuchy uspokoimy.

Rzut oka na kartę...

Tego naprawdę nie spodziewaliśmy się.

NORMALNE CENY!

Podróżując po Europie takiej niespodzianki

jeszcze nie uświadczyliśmy.

A na Teneryfie tak po prostu jest:

Wszędzie zjesz za normalną cenę

i nikt nie spróbuje zrobić cię w jajo.

Miało być o plaży, a ja o jedzeniu :D

Bo plaża w Los Christianos jest jaka jest.

Biała, zaludniona... i to by było na tyle.

Ale, ale! 

Jest na Teneryfie taka jedna, grzechu warta.

Playa de las Teresitas w San Andres.

Złoty piasek, taki miły w dotyku, że ech...

jak puder, jak aksamit, jak nowo narodzony...

Przyjechał na Teneryfę w latach 70tych

prosto z Sahary. Pokonał zaledwie 300 km.

I leży. Pokrywając starą, nieatrakcyjną plażę kamienistą.

A żeby go nie wywiało spowrotem do Afryki,

ani nie wypłukało, przed zatoką zbudowano rafę ochronną.

Plażę obsadzono palmami kokosowymi (cień, kochany cień!), 
w tle słychać salsę, w barach serwują Mojito... Witajcie na Karaibach! :D

Leżeć, cały dzień leżeć... słuchać szumu morza konkurującego symbiotycznie z salsą, piasku złotego dotykać i zmysłom swoim nie wierzyć.

Czy to możliwe? Czy może to sen?
Czy ta plaża istnieje naprawdę?
Jeszcze długo śnić wam się będzie...

Na koniec widok z góry - "pożyczony" z holidaycheck-u.
Więcej zdjęć i opinii na temat plaży (j.niemiecki): tutaj.